Grande finale Tulipa Cantat, oftewel een avond met een gouden randje

Corona had een vette streep getrokken, door de wekelijks op dinsdag gehouden repetities van het koor Tulipa Cantat.
En ook de gezondheid van dirigente resp. pianist Miep en Kees Jonker maakte het allemaal niet makkelijker. Toen de ‘kust’ veilig was, werd er uitgebreid besproken hoe het verder met het koor moest gaan, en of het allemaal wel kon. Zonder Miep’s leiding en zonder Kees’ begeleiding bleek geen optie. En ja, het loodzware woord kwam eruit; Tulipa Cantat hield na 15 jaar op te bestaan.

Maar er moest een slotavond komen, vast en zeker, natuurlijk met zoveel mogelijk koorleden. Om dat snel rond te krijgen was niet eenvoudig, maar met de, zoals altijd, prima organisatie van Janneke Nuis en Anja Nap, liep het van een leien dak!
Dinsdag 13 october ging het gebeuren…

Het restaurant Le Trefle à Quatre Feuilles wilde de koorgroep met partners graag ontvangen, en een smul-keuze-menu werd rondgestuurd. Als spreekstalmeester werd Benno de Moet (fantastisch) weer gevraagd, en met wat pijn in het hart keken we naar de avond uit. Er waren wat vragen over cadeau, herinneringen, iets te zingen? Foto’s maken?

De verwachtingen werden overtroffen.De tafelschikking was helemaal naar wens, het eten was heerlijk. Serge liep als een razende reporter rond en maakte mooie foto’s die later weer gebruikt werden voor een na-bedank op de Tulipa Cantat what’s app.
Benno was uitmuntend! Stralend en met een krachtig enthousiasme praatte hij de avond aan elkaar. Natuurlijk werd het eerste lied dat het koor ooit instudeerde, getiteld ‘Pavane’ gezongen. Maar er was meer: Nico van Eyk en Ineke Bakker hadden een originele medley uitgekozen (van Robert Long), met allemaal bekende meezingnummers: daar bij die molen; twee ogen zo blauw; weet je dat er sprookjes zijn; kleine Greetje uit de polder…
 

Miep en Kees zaten te glimmen op een koninklijke plek. Soemini Kasanmoetalib had een bijzonder cadeau en droeg een mooi gedicht voor. En Suzanne Meltzer kwam met een speech/uitleg over het verrassingscadeau waar iedereen een foto aan had bijgedragen! Een collage van 75 x 115 cm die een mooie plek krijgt in de ‘koorkamer’ van het Jonkerhuis. Erna nóg een verrassing namens het koor. Janneke Nuis en Suzanne Meltzer droegen een gouden kist (over), vol violen-voor-in-de-tuin. Alle kleuren, net zoals de koorleden!
Kees Jonker hield een mooie afscheidsspeech; en… in april volgend jaar, als dirigente Miep een heuglijke leeftijd bereikt, gaan we weer feesten en zingen.

Zoals tijdens de avond gezegd werd, ‘Partir, c’est mourir un peu’. Ik voeg eraan toe: ‘mais restent les beaux souvenirs’.

Veronica Veldzicht